Mükemmel deneyim

Evet, 4. gün sonunda artık iyice kendi yarattığım tabularımı yıkmanın zamanı geldi diye düşündüm ve az önce yaklaşık bir buçuk senedir çıkamadığım yokuşu çıktım. Yokuş dimdik ve 1 kmye yakın bir uzunlukta. Öyle ki arabayla çıkarken bile araba zorlanıyor. Evet , 1.5 senedir çıkamıyordum o yokuşu çünkü korkuyordum anksiyete seviyem üst düzeyde olduğu için bu en ufak bir harekette kalbimin daha fazla atmasına sebep oluyordu. Bugün bunu yıktim ve her ne olursa olsun yapmaya karar verdim. Üstelik bir de gerçek bir tehlike vardı yokuş tamamen buzla kaplıydı ve benim ayağımda yağmurda bile kayan spor ayakkabılarım vardı :) , 2-3 kez kayma tehlikesi geçirsem de vazgeçmedim. Başladık yokuşu çıkmaya ilk başta bildiğimiz nefes alamıyormuş hissiyle başladı önemsemedim , biraz ilerledikten sonra kalbimin sesini duymaya başladım. Daha sonra kalp atışlarımı boynumda ve kollarımda hisseder duruma gelmiştim ve gerçekten çok hızlı atıyordu. Tabii aklımdan hiç eksik olmayan acaba bişey mi olacak , ya burda kalp krizi geçirirsem, ya şu olursa ya bu olursa gibi düşüncelerden bahsetmeme gerek yok sanırım. Velhasıl efenim yokuşun ortasına geldiğimde artık kalp atışlarımla birlikte bedenimin de titremeye başladığını farkettim. Biran için dedim ben geri dönüyorum yapamayacağım, sonra aklıma yapmış olduğum iki tabanında 1 veya 0 seçimleri aklıma geldi. Ben 1 i seçmiştim ve ne olursa olsun koyduğum hedefe ulaşacaktım. Ara sokağa girdim ve bir sokak lambasının dibinde biraz tur attım. Kendimi biraz daha bilinçli hissettikten sonra başladım ve devam ettim. Hedefim yokuşun sonundaki bakkaldı. Bakkala girdiğimde nefesimde herhangi bir problem hissetmememe rağmen bakkalı görünce birden içimi bir korku kapladı gözlerimin dışarı fırladığını farkettim, nefesim kesiliyordu resmen konuşamıyordum ve tabii bunların benim amigdala'min ust seviyeye cektigi anksiyetemin bir sonucu olduğunu adım gibi bildiğim için devam ettim istediklerimi söyledim aldım ve bakkala iyi aksamlar dileyerek cıktım. Adam beni gördüğünde şaşırmıştı sanırım acayip korkmuş görünüyordum :D. Bakkaldan çıktığımda o kadar rahatlamıştım ki bunu başarmıştım, geriye sadece fazla adrenalin salınımından kaynaklı bacağımda ağırlık hissetmekten başka birşey kalmamıştı. Ne kalp atışımı duyuyordum ne başka birşey. Evet bugün bir kez daha anladım yaptığım şeylerin ne kadar doğru olduğunu ve herşeyin mükemmel olacağına dair inancım daha da arttı. Düşünsenize ben o yokuşu yazın ya da baharda tam 1.5 senedir çıkamıyordum niye? Korkuyordum. Küçücük çocuklar , yaşlı başlı amcalar çıkıyorlardı ama ben bu genç halimle kendimin hasta olduğuna inanıyordum ve yaparsam başıma birşey geleceğinden korkuyordum. Ama çıktım ve bu korku yerle bir oldu. Döngüyü kırdım çünkü. Şuan kendimi mükemmel hissediyorum. Birdahaki denememde tüm şehri koşarak turlarsam şaşmayın :))) Sizlerle yaşadığım bu olayı paylaşmak istedim. Eve geldim ve hemen bilgisayar başına oturdum yazdım.

Hepinize mutlu günler dilerim
Esen kalın