1. Gün

1. Gün

Bugün birinci gün. Aslında dün karar vermiştim herşeyi bırakmaya ve bununla yüzleşmeye. Yüzleşmiştim de ve hic ilaç almadan paniğimin doruk seviyede olduğu sırada dışarı çiktim , yokuşta yürüdüm, dışarda telefonla konuştum sigara içtim ve eve geldiğim zaman , Xanax aldığım zamandan daha rahattım . Çünkü kalp krizi geçireceğimi sanıyordum ve kalbimi zorladım ve bu varsayımın gerçek olmadığını kendi kendime ispat etmiş oldum. Ancak sonrasında yaşadığım duygusal olaylar yüzünden kendimi bıraktım ve tekrardan ilaçlara sarıldım. Yaklaşık 13 aydır bu illetle hergün her saat başbaşayım ve anksiyetesiz bir hayat düşünemez hale geldim. Bunun hiç hayatımdan gitmeyeceğini düşünüyordum. Lakin 13 aydır yaptığım yoğun araştırmalar(yurtdışı ve yurtiçi) sonucu insan beynini programlamanın tek yolunun davranışlar olduğunu öğrendim. İnsan beynini , düşünceleri programlayacak herhangi bir sihirli ilaç henüz icad edilmedi ve bundan sonra da icad edilmeyecek. Anksiyeteyi tedavi amaçlı kullanılan ilaçların hemen hemen hepsi insana biraz mutluluk biraz sakinleştirme sağlayarak ve bunlardan çok daha fazla onlar için psikolojik bir dayanak oluşturarak bu işi yapmaya çalışıyordu. Şahsi olarak neredeyse bütün antidepresanları kullandım ve hiçbiri etki etmedi. Xanax ise sadece geçici bir süre etki ediyordu, bu etki ettiği süre zarfında ise anksiyetenin hala orada durduğunu hissediyorsunuz ve bu sizi huzursuz etmeye devam ediyor. Bu sefer tamamen bambaşka birşey yapacağım, hiçbir ilaç kullanmayacağım ve anksiyetenin gerçekten anlamsız ve geçersiz düşünceler olduğunu kendime ıspat edeceğim. Bugün bu kararı büyük bir kararlılıkla uygulayacağıma dair kendime söz verdim. Çünkü bugün resmen ölü gibiydim ve  sanırım 13 aydır yaşadığım en kötü durumdu bu yaşadığım bütün enerjim çekilmişti ve kendimi psikolojik olarak ölmüş gibi hissediyordum. Artık bunlardan kurtulmanın zamanı geldi. İlaçlara veya diğer insanlara güvenip onları bir sığınacak yer haline getirmek varolan anksiyeteyi arttırmaktan başka hiçbir işe yaramıyor. Dolayısıyla artık bununla tek başına yüzleşme ve gerçeğin ortaya çıkma vakti geldi. Bu rahatsızlığı uzun süredir yaşayanların "Atak sırasında bunları yapman imkansız", "Bunları söyleyebildiğine göre seninki biraz hafif" der gibi olduklarını hissediyorum. Size şunu söyleyeyim, bu rahatsızlıkla ilk tanıştığımda 10 yaşındaydım ve şuanda 22 yaşındayım. 12 senedir kullandığım ilaçlar , yaptığım davranışlarım benim anksiyetemi azaltmak yerine arttırdı ve en sonunda patlama noktasındayım. Yaşadığınız ve benim yaşamamış olabileceğim tek bir semptom bile yok bundan emin olun. Eğer başarılı olursam , uzun süredir bu rahatsızlıkla başbaşa kalan insanlara da bir umut ışığı olmuş olacağım. Yöntem çok basit ve net bu zamana kadar yaptıklarımın tam tersini yapacağım ve beynim bana neyi yapmamı söylüyorsa tam tersini yapacağım bakalım ne olacak. Gelişmeleri yine bu günlükten saati saatine aktaracağım.